And the story continues
Door: Annely Kamp
Blijf op de hoogte en volg Annely
04 Februari 2015 | Verenigd Koninkrijk, Derby
Vanwege de slechte internetverbinding, even een update om iedereen in een keer te bereiken:
Dat ik hier alweer bijna een maandje zit is voor mij eigenlijk best onwerkelijk, voor mijn gevoel zit ik hier eigenlijk al veel langer. Ik ben nooit eerder zo lang van huis geweest, laat staan in m’n eentje.
Voordat ik vertrok, hebben mensen wel eens gezegd dat het eigenlijk heel snel als thuis gaat voelen, net alsof het nooit anders is geweest. Toen vond ik dat best raar en bizar, ik kon me niet echt voorstellen dat ik me zo snel thuis zou gaan voelen op een onbekende plek. Echter is het tegendeel bewezen, ik voel me daadwerkelijk helemaal thuis hier en het lijkt net alsof het niet anders is geweest. Hengelo voelt erg ver weg, behoorlijk op de achtergrond en zoals ik al zei had ik totaal niet verwacht dat ik het zo zou gaan ervaren. Maaaaaar, mijn lieve vrienden en familie mis ik natuurlijk wel!
Afgelopen zaterdag zijn we met de bus naar York geweest. Dit koste slechts 10 pond (heen en terug) en daarvoor had je een relatief luxe bus. De airco stond helaas wel ingesteld op temperatuur noordpool, maar op dat na was alles goed geregeld. De reis duurde ongeveer 1,5 uur en in de bus hebben we gezellige mensen ontmoet (uit Syrië en België) waarmee we York zijn gaan verkennen.
York is een authentiek en een behoorlijk toeristisch stadje. Het heeft een enorme stadsmuur, allerlei kleurrijke boetiekjes in smalle straatjes, typisch Engelse restaurantjes en pubs. Terwijl we door York heen liepen had ik steeds een beetje het gevoel alsof ik in een Harry Potter film was beland, zo leek een zo’n straatje best op de ‘weg is weg’ (voor de Harry Potter kenners) en door deze straatjes met kleurrijke boetiekjes kreeg York een erg schattige uitstraling.
We hadden onze personal photographer mee, een jongen die we hebben ontmoet in de bus. Hij had een camera bij zich waar je echt wel even u tegen zegt en hij heeft dan ook erg mooie foto’s gemaakt. Helaas hebben wij thuis géén internetverbinding waar je u tegen zegt, dus daardoor heb ik niet alle foto’s van zijn dropbox kunnen downloaden. Deze volgen dan ook nog as soon as possible.
Ik heb zelf natuurlijk ook foto’s gemaakt maar helaas heb ik een bepaalde vloek over me heen of iets dergelijks, want telkens als ik een foto wilde nemen (of nam) vond iemand het nodig om dwars door mijn beeld heen te lopen alsof op mijn voorhoofd stond: ‘feel free to photobomb my pictures’. Gelukkig zijn een paar foto’s wel goed gelukt. Deze heb ik geüpload in de bijlage van dit reisverslag.
Na heel wat foto’s te hebben genomen, heel wat te hebben gelopen en heel wat te hebben gezien, besloten we om met z’n allen in een typisch Engels restaurantje een typisch Engels gerecht te gaan eten. We kwamen al snel uit op het gerecht ‘fish hand chips’ natuurlijk en na dit typische gerecht hebben we nog even wat rond gedwarreld door York en vervolgens zijn we weer met de bus terug gegaan naar onze hometown Derby. Met de grootste plannen om nog te gaan stappen, zijn we vervolgens toen we thuis waren toch maar snel onze bedjes ingekropen om eindelijk een keer een volle nacht met slaap te kunnen pakken.
Afgelopen maandag hebben we behoorlijk impulsief een trip naar Dublin geboekt. We hebben het eerste beste hostel waar we over hebben gehoord geboekt en met een retourticket voor slechts 20 pond zijn we voor slechts 100 euro (omgerekend) klaar en gaan we eind maart 4 dagen naar Dublin. IK-KAN-NIET-WACHTEN.
En nu dan even wat geheel anders voordat er gedacht wordt dat ik niet naar school ga. De lessen op de universiteit zijn erg interessant (specifiek het vak op vrijdag). Bijna alle vakken zijn ook erg goed te volgen en ik merk dat mijn Engels al steeds wat beter begint te worden. Het vak dat we op woensdag hebben is echter wel wat moeilijk, dit is een vak op een niveau hoger dan we zouden moeten hebben. De lerares is er echter van overtuigd dat wij dutchies in staat zijn dit vak te gaan halen, wij zijn hier zelf wat minder overtuigd van maar we zullen zien. Het vak heet learning and motivation. Dit vak gaat voornamelijk over motivatie (het verbaasde mij behoorlijk op hoeveel manieren je gemotiveerd voor iets kunt zijn, pfffff..) en dat gekoppeld aan het leren. Thuis dacht ik dat dit vak het makkelijkste zou zijn, want op de PABO/stages heb ik al veel geleerd over het motiveren van kinderen tijdens het lesgeven maar dit viel helaas behoorlijk tegen. Het vak word aangeboden door een heel aardige vrouw vrouw die wat weg heeft van Jerney Kaagman (ja die vrouw van idols). Ze heeft altijd nette colbertjes aan, met een oma achtige kokerrok en afgelopen woensdag kwam ze compleet in het paars. Tot in de details was echt alles compleet paars. Probeer je voor te stellen: een paarse kokerrok, paarse lakschoentjes, paarse gelakte nagels, paars colbert, paarse oorbellen, paarse oorbellen, paars achtige lippenstift, all purple everything. Het niveau waarop ze Engels spreekt is wat hoger dan mijn Engelse niveau van spreken. Hierdoor ben ik vaker meer gefocussed op haar kleding dan op de les, over motivatie gesproken..
Thuis hebben we helaas geen internetverbinding meer omdat onze toenmalige huisgenoten momenteel ergens anders zijn gaan wonen en zij de router mee hebben genomen. Hier in Engeland is het alleen mogelijk om een 12 maanden contract af te sluiten en omdat wij hier nog maar ongeveer 2 a 3 maanden zijn is dat niet bepaald handig. Toen ik op het geniale idee kwam om samen te doen met het internet van de buren werkte dit helaas ook niet zoals ik had gehoopt, ook niet met een WIFI versterker. Zo hebben we nu alleen internetverbinding in de gang tussen de badkamer en de slaapkamers en zitten we regelmatig met z’n drieën in die gang tegen de gele muren aangepropt om zo het internet van de buren af te tappen. Niet bepaald een enorm succes.. Toen zelfs mijn ICT slimme vader geen raad wist met dit probleem zaten we behoorlijk met onze handen in onze haren. Het enige positieve hieraan is dat ik van mijn internet verslaving af begin te komen, maar betreft schoolwerk enzovoort is het alles behalve ideaal. Wel heb ik er een nieuwe verslaving bij, orange is the new black een serie waar ook Josette en Linda door ons gebrek aan internet verslaafd aan zijn geraakt. Deze downloaden we op punten waar we wel internet hebben zodat we deze ’s avonds thuis kunnen kijken. Mijn vader heeft vanuit NL nu mogelijk nog één manier gevonden een internet aansluiting te kunnen krijgen maar het is nog de vraag of dit allemaal gaat lukken. We zijn druk bezig om dit te fixen en ik hoop zo dat dit gaat lukken.. we’ll see.
Afgelopen maandagavond hebben we Linda haar verjaardag goed ingeluid, zo hebben we veel mensen die we hebben ontmoet bij ons uitgenodigd voor de zogenoemde ‘pre drinks’ en hebben we gezellig met elkaar gechilled om vervolgens de nacht voort te zetten downtown. We zijn naar Lola Lo gegaan, een erg mooie club die de stijl van een jungle heeft. Met heerlijke techno en hiphop muziek en gezellige mensen hebben we ons die avond prima vermaakt!
Tot ons grote verdriet heeft gisteravond de wasmachine het opgegeven. Zoals ik al had voorspeld sluit de deur niet goed waardoor hij het programma niet wil draaien, de bitch. Toen ik onze landlord opbelde om hem te vertellen dat de wasmachine kapot was, was hij totaal niet blij.. Hij zou zijn zoon wel langs sturen maar totaal onverwacht stond hij zelf ineens op de stoep. Super lief en behulpzaam, nog steeds, maar helaas was hij niet zo vrolijk vandaag. Toch waardeerde ik het wel heel erg dat hij zo snel langskwam om die wasmachine te maken.
Vervolgens stond ik een beetje awkward met hem in de keuken naar de wasmachine te kijken terwijl hij telkens in zichzelf of tegen zichzelf (ik weet nog steeds niet of hij het tegen mij had) stond te mompelen dat hij ervan baalde en dat het altijd gebeurde voordat hij op vakantie ging (hij vertrok dezelfde nacht naar China).
Helaas kon hij zelf de wasmachine niet fixen en hij vertelde dat hij wel een connectie had of anders nog een andere reparateur wist. Toen ik vroeg of hij enig idee had hoe lang het kon duren, had hij geen idee. ‘It can be days, it can be weeks, it can be months..’. Dus opzich kunnen we nu onze was niet doen, terwijl er bergen met was in onze kamers liggen. Achja, denken in oplossingen is een van onze motto’s hier, dus op naar de wasserette dan maar!
Dat ik hier alweer bijna een maandje zit is voor mij eigenlijk best onwerkelijk, voor mijn gevoel zit ik hier eigenlijk al veel langer. Ik ben nooit eerder zo lang van huis geweest, laat staan in m’n eentje.
Voordat ik vertrok, hebben mensen wel eens gezegd dat het eigenlijk heel snel als thuis gaat voelen, net alsof het nooit anders is geweest. Toen vond ik dat best raar en bizar, ik kon me niet echt voorstellen dat ik me zo snel thuis zou gaan voelen op een onbekende plek. Echter is het tegendeel bewezen, ik voel me daadwerkelijk helemaal thuis hier en het lijkt net alsof het niet anders is geweest. Hengelo voelt erg ver weg, behoorlijk op de achtergrond en zoals ik al zei had ik totaal niet verwacht dat ik het zo zou gaan ervaren. Maaaaaar, mijn lieve vrienden en familie mis ik natuurlijk wel!
Afgelopen zaterdag zijn we met de bus naar York geweest. Dit koste slechts 10 pond (heen en terug) en daarvoor had je een relatief luxe bus. De airco stond helaas wel ingesteld op temperatuur noordpool, maar op dat na was alles goed geregeld. De reis duurde ongeveer 1,5 uur en in de bus hebben we gezellige mensen ontmoet (uit Syrië en België) waarmee we York zijn gaan verkennen.
York is een authentiek en een behoorlijk toeristisch stadje. Het heeft een enorme stadsmuur, allerlei kleurrijke boetiekjes in smalle straatjes, typisch Engelse restaurantjes en pubs. Terwijl we door York heen liepen had ik steeds een beetje het gevoel alsof ik in een Harry Potter film was beland, zo leek een zo’n straatje best op de ‘weg is weg’ (voor de Harry Potter kenners) en door deze straatjes met kleurrijke boetiekjes kreeg York een erg schattige uitstraling.
We hadden onze personal photographer mee, een jongen die we hebben ontmoet in de bus. Hij had een camera bij zich waar je echt wel even u tegen zegt en hij heeft dan ook erg mooie foto’s gemaakt. Helaas hebben wij thuis géén internetverbinding waar je u tegen zegt, dus daardoor heb ik niet alle foto’s van zijn dropbox kunnen downloaden. Deze volgen dan ook nog as soon as possible.
Ik heb zelf natuurlijk ook foto’s gemaakt maar helaas heb ik een bepaalde vloek over me heen of iets dergelijks, want telkens als ik een foto wilde nemen (of nam) vond iemand het nodig om dwars door mijn beeld heen te lopen alsof op mijn voorhoofd stond: ‘feel free to photobomb my pictures’. Gelukkig zijn een paar foto’s wel goed gelukt. Deze heb ik geüpload in de bijlage van dit reisverslag.
Na heel wat foto’s te hebben genomen, heel wat te hebben gelopen en heel wat te hebben gezien, besloten we om met z’n allen in een typisch Engels restaurantje een typisch Engels gerecht te gaan eten. We kwamen al snel uit op het gerecht ‘fish hand chips’ natuurlijk en na dit typische gerecht hebben we nog even wat rond gedwarreld door York en vervolgens zijn we weer met de bus terug gegaan naar onze hometown Derby. Met de grootste plannen om nog te gaan stappen, zijn we vervolgens toen we thuis waren toch maar snel onze bedjes ingekropen om eindelijk een keer een volle nacht met slaap te kunnen pakken.
Afgelopen maandag hebben we behoorlijk impulsief een trip naar Dublin geboekt. We hebben het eerste beste hostel waar we over hebben gehoord geboekt en met een retourticket voor slechts 20 pond zijn we voor slechts 100 euro (omgerekend) klaar en gaan we eind maart 4 dagen naar Dublin. IK-KAN-NIET-WACHTEN.
En nu dan even wat geheel anders voordat er gedacht wordt dat ik niet naar school ga. De lessen op de universiteit zijn erg interessant (specifiek het vak op vrijdag). Bijna alle vakken zijn ook erg goed te volgen en ik merk dat mijn Engels al steeds wat beter begint te worden. Het vak dat we op woensdag hebben is echter wel wat moeilijk, dit is een vak op een niveau hoger dan we zouden moeten hebben. De lerares is er echter van overtuigd dat wij dutchies in staat zijn dit vak te gaan halen, wij zijn hier zelf wat minder overtuigd van maar we zullen zien. Het vak heet learning and motivation. Dit vak gaat voornamelijk over motivatie (het verbaasde mij behoorlijk op hoeveel manieren je gemotiveerd voor iets kunt zijn, pfffff..) en dat gekoppeld aan het leren. Thuis dacht ik dat dit vak het makkelijkste zou zijn, want op de PABO/stages heb ik al veel geleerd over het motiveren van kinderen tijdens het lesgeven maar dit viel helaas behoorlijk tegen. Het vak word aangeboden door een heel aardige vrouw vrouw die wat weg heeft van Jerney Kaagman (ja die vrouw van idols). Ze heeft altijd nette colbertjes aan, met een oma achtige kokerrok en afgelopen woensdag kwam ze compleet in het paars. Tot in de details was echt alles compleet paars. Probeer je voor te stellen: een paarse kokerrok, paarse lakschoentjes, paarse gelakte nagels, paars colbert, paarse oorbellen, paarse oorbellen, paars achtige lippenstift, all purple everything. Het niveau waarop ze Engels spreekt is wat hoger dan mijn Engelse niveau van spreken. Hierdoor ben ik vaker meer gefocussed op haar kleding dan op de les, over motivatie gesproken..
Thuis hebben we helaas geen internetverbinding meer omdat onze toenmalige huisgenoten momenteel ergens anders zijn gaan wonen en zij de router mee hebben genomen. Hier in Engeland is het alleen mogelijk om een 12 maanden contract af te sluiten en omdat wij hier nog maar ongeveer 2 a 3 maanden zijn is dat niet bepaald handig. Toen ik op het geniale idee kwam om samen te doen met het internet van de buren werkte dit helaas ook niet zoals ik had gehoopt, ook niet met een WIFI versterker. Zo hebben we nu alleen internetverbinding in de gang tussen de badkamer en de slaapkamers en zitten we regelmatig met z’n drieën in die gang tegen de gele muren aangepropt om zo het internet van de buren af te tappen. Niet bepaald een enorm succes.. Toen zelfs mijn ICT slimme vader geen raad wist met dit probleem zaten we behoorlijk met onze handen in onze haren. Het enige positieve hieraan is dat ik van mijn internet verslaving af begin te komen, maar betreft schoolwerk enzovoort is het alles behalve ideaal. Wel heb ik er een nieuwe verslaving bij, orange is the new black een serie waar ook Josette en Linda door ons gebrek aan internet verslaafd aan zijn geraakt. Deze downloaden we op punten waar we wel internet hebben zodat we deze ’s avonds thuis kunnen kijken. Mijn vader heeft vanuit NL nu mogelijk nog één manier gevonden een internet aansluiting te kunnen krijgen maar het is nog de vraag of dit allemaal gaat lukken. We zijn druk bezig om dit te fixen en ik hoop zo dat dit gaat lukken.. we’ll see.
Afgelopen maandagavond hebben we Linda haar verjaardag goed ingeluid, zo hebben we veel mensen die we hebben ontmoet bij ons uitgenodigd voor de zogenoemde ‘pre drinks’ en hebben we gezellig met elkaar gechilled om vervolgens de nacht voort te zetten downtown. We zijn naar Lola Lo gegaan, een erg mooie club die de stijl van een jungle heeft. Met heerlijke techno en hiphop muziek en gezellige mensen hebben we ons die avond prima vermaakt!
Tot ons grote verdriet heeft gisteravond de wasmachine het opgegeven. Zoals ik al had voorspeld sluit de deur niet goed waardoor hij het programma niet wil draaien, de bitch. Toen ik onze landlord opbelde om hem te vertellen dat de wasmachine kapot was, was hij totaal niet blij.. Hij zou zijn zoon wel langs sturen maar totaal onverwacht stond hij zelf ineens op de stoep. Super lief en behulpzaam, nog steeds, maar helaas was hij niet zo vrolijk vandaag. Toch waardeerde ik het wel heel erg dat hij zo snel langskwam om die wasmachine te maken.
Vervolgens stond ik een beetje awkward met hem in de keuken naar de wasmachine te kijken terwijl hij telkens in zichzelf of tegen zichzelf (ik weet nog steeds niet of hij het tegen mij had) stond te mompelen dat hij ervan baalde en dat het altijd gebeurde voordat hij op vakantie ging (hij vertrok dezelfde nacht naar China).
Helaas kon hij zelf de wasmachine niet fixen en hij vertelde dat hij wel een connectie had of anders nog een andere reparateur wist. Toen ik vroeg of hij enig idee had hoe lang het kon duren, had hij geen idee. ‘It can be days, it can be weeks, it can be months..’. Dus opzich kunnen we nu onze was niet doen, terwijl er bergen met was in onze kamers liggen. Achja, denken in oplossingen is een van onze motto’s hier, dus op naar de wasserette dan maar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
